Spektakularny finał sezonu WRC 2018. Rajd Australii bez tajemnic

Kalkulatory się przegrzeją

W klasyfikacji kierowców prowadzi Sebastien Ogier (204 pkt) z przewagą 3 punktów nad Thierrym Neuvillem (201) oraz 23 punktami nad Ottem Tanakiem (181). Jednak nawet ten ostatni, ulubieniec kibiców, może zgarnąć tytuł, jeśli obaj rywale będą na mecie. Estończyk może swój dorobek podnieść do maksymalnie 211 punktów (wygrywając rajd i Power Stage). Mając wówczas największą liczbę zwycięstw w sezonie (5) może sobie pozwolić na remis z Ogierem, który przykładowo musiałby być siódmy z 1 pkt za PS.

W przypadku wygranej Estończyka, Neuville’owi nie pomoże nawet 5. miejsce, jeśli nie ugra niczego na Power Stage. Gdyby dwaj główni pretendenci powrócili w Rally 2 tylko po komplet punktów na PS, to Ogier musiałby być ósmy, a Neuville siódmy. Możliwości w rywalizacji Francuza z Belgiem jest znacznie więcej. Jednego i drugiego urządza mniej więcej to, aby być przed swoim rywalem, choć im niższa pozycja w klasyfikacji, tym bardziej będzie trzeba postarać się na PS.

Polska sprawa na antypodach

Z polskiego punktu widzenia będziemy przyglądać się również WRC 2, choć nie zgłosił się nikt z pierwszej trójki mistrzostw towarzyszących. Uwagę będzie przykuwać załoga Forda Fiesty R5, Pedro Heller/Pablo Olmos. Chilijczyk jako jedyny może jeszcze wyprzedzić piątego w punktacji kierowców Łukasza Pieniążka (a pilot czwartego Przemysława Mazura). Żeby ta sztuka się nie udała, musiałby jednak być najwyżej trzeci, a ma tylko trzech rywali (rutynowanego mistrza Europy z 2001 r. Armina Kremera, swojego brata Alberto i Gianlucę Linariego dysponującego N-grupową Subaru Imprezą).

Mimo zapewnienia sobie tytułu mistrzowskiego w WRC 3, na daleką podróż do Australii zdecydował się Enrico Brazzoli, który podobnie jak jedyna rywalka, Louise Cook poprowadzi Citroena DS3 R3. Za priorytetową stawką ustawiono załogi niezgłoszone do mistrzostw towarzyszących. Wśród ciekawych nazwisk jest kierowca rozwojowy oponiarskiej marki MRF Tyres, Gaurav Gill, a z ciekawych samochodów Toyota Yaris AP4 Harry’ego Batesa startującego w oficjalnych barwach Toyota Gazoo Racing Australia (team wystawi 2 auta w krajowych mistrzostwach 2019).

7 lat tłustych

Już po raz siódmy wypoczynkowe Coffs Harbour gości bazę australijskiej rundy WRC. Po raz ósmy z rzędu znajdujemy się na wschodnim wybrzeżu (raz bazą było Kingscliff). W latach 1988-2006 rywalizowano na zachodnim krańcu kontynentu, zazwyczaj z bazą w Perth, ale władze tamtejszego regionu nie chciały dalej finansować imprezy. Park serwisowy zorganizowano na terenach C.ex Coffs International Stadium, który jest zapisany w rekordach FIFA jako miejsce najwyższego piłkarskiego zwycięstwa w historii kwalifikacji do mistrzostw świata (Australia 31:0 Samoa Amerykańskie, 11 kwietnia 2001 r.)

Trasa wytyczona leśnymi, szutrowymi drogami z cienką, ale ekstremalnie śliską warstwą boksytu (ciężko się chodzi, co dopiero jedzie w rajdzie!). W piątek i niedzielę załogi jeżdżą na północ od bazy, w sobotę na południe od Coffs Harbour. Podczas drugiego etapu zaplanowano dwukrotne pokonywanie najdłuższego odcinka specjalnego, czyli 28,83-kilometrowego Welsh Creek – w tym roku przejeżdżanego w przeciwną stronę (podobnie jak Argents Hill). Power Stage będzie stanowić ostatni w harmonogramie, lubiany przez kibiców 7,16-kilometrowy Wedding Bells18. W harmonogramie nie przewidziano nocnych odcinków, chyba że patrzymy z punktu widzenia kibica w Europie (10 godzin różnicy względem Polski, odcinek testowy zacznie się już dziś o 22:00 naszego czasu).

Po imprezie załogi i zespoły zostają dzień dłużej, ponieważ wzorem poprzednich lat są zaproszone są na galę zakończenia sezonu. Ta odbędzie się w poniedziałek o 18:00 (miejscowego czasu) w Muzeum Sztuki Współczesnej w największym mieście Australii (ale nie stolicy, tą jest Canberra) w Sydney.

Citroen

Zespół odbębnia zobowiązania wobec promotora, wystawiając 2 samochody dla Madsa Ostberga i Craiga Breena, których używali w Niemczech i Wielkiej Brytanii. Francuski team nie walczy już o nic. Kierowcy, ewentualnie o swoje kontrakty, choć występ w Australii nie będzie dla nich kluczowy.

Norweg i Irlandczyk nie mieli dni testowych. Te zostaną wykorzystane na przygotowania do sezonu 2019. Najlepsze miejsce Ostberga to piąte, uzyskane w 2013 r. Craig Breen wystartował po raz pierwszy w ubiegłym roku, ale zmierzając po 4. miejsce dachował C3 WRC na początku OS18.

Zespół nadal nie ustalił niczego nowego w temacie trzeciego samochodu i ewentualnego kierowcy, którym mógłby być (przynajmniej w części rajdów) Sebastien Loeb. Ekipa z Wersalu nie podjęła też jeszcze decyzji co do udziału w WRC2 Pro, ponieważ nie pojawił się jeszcze regulamin mistrzostw. Jednak w przyszłym roku fabryka w Satory przygotuje nową specyfikację nie tylko dla auta WRC, ale i dla R5.

Hyundai

Thierry Neuville i Nicolas Gilsoul, ale i sam zespół z Alzenau stoją przed życiową szansą sięgnięcia po najwyższy laur w WRC. Dobrą wiadomością dla Belgów jest to, że nie będą pierwszą załogą na trasie. W 2017 r. odnieśli tam swoje jedyne zwycięstwo, ale do pierwszego etapu ruszali jako piąta załoga. Teraz będą drugą.

Andreas Mikkelsen zaliczy setny występ w WRC. W 2016 r. odniósł w Coffs Harbour swoje ostatnie z trzech zwycięstw w mistrzostwach świata, ostatnie w fabrycznym programie Volkswagena. W ubiegłym roku, do połowy rajdu był nawet liderem. Kierownictwo zespołu liczy, że przynajmniej w ostatniej imprezie sezonu Norweg pomoże w walce o mistrzostwo producentów (w tym roku tylko jedno podium w Szwecji).

Ostatni rajd w roku, kto wie czy nie w Hyundaiu, zalicza Hayden Paddon. Nowozelandczyk wciąż nie ma dobrych wieści dotyczących sezonu WRC 2019. Zwycięzca jednej rundy WRC sugerował, że może mieć trudności z pojawieniem się w Monte Carlo. Dani Sordo będzie tylko kibicem, ale i on wciąż nie ma potwierdzonego kontraktu z koreańskim producentem.

M-Sport Ford

Po raz drugi z rzędu team dowodzony przez Malcolma Wilsona przyjeżdża do Australii z liderem punktacji kierowców. Sebastien Ogier nie odbył testów przed imprezą. Pięciokrotny mistrz świata wsiada do Forda Fiesty WRC z nr nadwozia 4 (to podwozie ostatnio używał Teemu Suninen na Sardynii). Francuz trzykrotnie wygrywał Rajd Australii (2013-2015) startując jako pierwszy, ale dokonał tego dominującym w owym czasie Volkswagenem Polo R WRC.

Elfyn Evans ma na koncie 2 występy (5. w 2017, 9. w 2015) na antypodach. Teemu Suninen będzie debiutantem. W obliczu tego, Malcolm Wilson nie spodziewa się walki o tytuł wśród producentów. Zapowiedział, że zespół będzie możliwie pomagał w obronie mistrzostwa przez Ogiera. M-Sport będzie obsługiwał łącznie 4 Fiesty WRC. Wszystkie ze standardowym pakietem aerodynamicznym (tylko Ogier z amortyzatorami Sachsa, reszta z Reigera). Samochód Kena Blocka z Rajdu Katalonii, w Australii przejmuje Grek, Jourdain Serderidis.

Malcolm Wilson nadal nie potwierdził planów na 2019 r. Wciąż nie ma jednoznacznego oświadczenia w ogóle co do startów w przyszłym sezonie, nie mówiąc już o kontraktach z kierowcami. Mimo to, trwają prace nad najnowszymi specyfikacjami dla samochodu WRC i R5 (podobno pod kątem WRC2 Pro).

Toyota

Dla zespołu prowadzonego przez Tommiego Makinena najważniejsza będzie obrona prowadzenia w klasyfikacji producentów. Ott Tanak i Martin Jarveoja mogą powalczyć o tytuł w zasadzie tylko w przypadku, gdyby Ogier i Neuville mieli poważneg kłopoty. Estończycy nigdy tu nie wygrali, ale 12 miesięcy temu byli drudzy.

Z ekipą z Puuppola żegna się Esapekka Lappi (od 2019 r. będzie partnerem Ogiera w Citroenie). W ubiegłorocznej edycji był najwyżej sklasyfikowanym kierowcą Toyoty, zajmując 6. miejsce i był to jego debiut w imprezie za kierownicą auta WRC. W 2016 r. wygrał go w klasyfikacji WRC 2 przy okazji przypieczętowując tytuł.

Znaczącą rolę w zdobyciu mistrzostwa przez Toyotę może odegrać Jari-Matti Latvala. Fin zalicza dziesiąty Rajd Australii, choć ani razu tu nie wygrał (trzykrotnie drugi). Jego szef w 10 startach zdołał zwyciężyć dwukrotnie. Ostatnie zwycięstwo dla Toyoty miało miejsce w 1993 r. za sprawą Juhy Kankkunena i Nicky’ego Grista, którzy prowadzili Celic’kę ST185)

Harmonogram